به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، اشتغال کودکان هم در جوامع محروم و هم در کشورهایی با سطوح بالای درآمدی دیده می‌شود ولی بیشترین تعداد آن‌ها با ۷۲.۱ میلیون نفر به قاره آفریقا اختصاص دارد. در سراسر جهان، اکثر کودکان کار (در حدود ۷۱ درصد) در بخش کشاورزی، ۱۷ درصد در بخش خدمات و ۱۲ درصد در بخش صنایع تولید کالا اشتغال دارند و در این میان از هر سه کودک پنج تا ۱۴ ساله، یک نفر از شرکت در مدرسه محروم است.
تحقیقات حاکی است که در بسیاری از کشورها، اشتغال کودکان به کار با کمترین میزان تحصیلات، حضور در مدرسه و پیشرفت تحصیلی در ارتباط است و علاوه بر این منجر به آسیب‌های جدی روانی، کلامی، جسمی و جنسی می‌شود.
این اثرات سلامتی در سنین پایین، پیامدهای ناخوشایندی برای دوران بزرگسالی در پی دارد. به همین دلیل در سال ۱۹۷۳ سازمان بین‌المللی کار اقدام به تصویب لایحه حداقل سن اشتغال با عنوان C۱۳۸ کرد که در سال ۲۰۱۶ توسط بیش از ۱۶۹ کشور عضو سازمان ملل متحد تصویب شد. این لایحه کشورهای عضو را ملزم به تعیین چارچوب‌های سیاست ملی برای از بین بردن اشتغال کار و افزایش حداقل سن برای اشتغال در قوانین ملی کرد ولی با توجه به نتایج حاصل از مطالعات مرکز تجزیه و تحلیل سیاست‌های جهانی (WORLD) در دانشکده بهداشت عمومی UCLA واقع در لس‌آنجلس، علی‌رغم تعهدات بین‌المللی که امروزه توسط همه ۱۹۳ کشور عضو سازمان ملل متحد (UN) پذیرفته و ایجاد شده است، دهها کشور در سراسر دنیا وجود دارند که هیچگونه حمایت قانونی قابل توجهی از کودکان کار نمی‌کنند؛ کودکانی که به کارهای دشوار و مضر برای سلامتی و یا کارهایی که با مبحث تحصیل و آموزش آن‌ها تداخل دارد، مشغول هستند.
نتایج تجزیه و تحلیل‌های جهانی این مطالعات که در ژورنال بین‌المللی جامعه‌شناسی و سیاست‌های اجتماعی (Sociology and Social Policy) منتشر شده، حاکی است که در ۴۱ کشور از سراسر دنیا هیچگونه حمایت و محافظتی از کودکان زیر ۱۸ سال در برابر انجام مشاغل خطرناک صورت نمی‌پذیرد که این تعداد با توجه به در نظر گرفتن فقدان لوایح قانونی لازم در این زمینه به ۷۴ مورد می‌رسد. در این میان کشورهای پرجمعیت نیجریه و اندونزی بدترین شرایط را به خود اختصاص داده است.
نتایج این مطالعات همچنین نشان داد که علی‌رغم وجود شواهد علمی در رابطه با پیامدهای منفی کار در سنین پایین روی سلامت و تحصیلات، در ۴۷ کشور جهان، حداقل سن قانونی برای اشتغال زیر ۱۵ سال است که با در نظر گرفتن راه‌های فرار از قانون و لوایح موجود در بسیاری از دیگر نقاط دنیا، این تعداد به ۸۵ مورد می‌رسد.
در میان این کشورها، بولیوی با اشتغال بیش از یک چهارم کودکان پنج تا ۱۴ سال خود، جمهوری بنین با اشتغال نیمی از کودکان در این گروه سنی و نپال با وجود اشتغال تقریبا ۳۷ درصد از کودکان خود در این رده سنی بدترین جایگاه را دارند.
از دیگر موارد مورد بررسی در این مطالعه عبارت است از مطالعه بر ساعات کاری کودکان که مشخص شد در ۴۱ کشور، هیچ محدودیتی زمانی برای کار نوجوانان ۱۴ ساله در روزهای مدرسه اعمال نمی‌شود و آن‌ها مجبور هستند از ۶ ساعت تا بیشتر کار کنند.
علاوه بر این در ۸۴ کشور نیز این مشکل برای بچه‌های ۱۶ ساله وجود دارد که آن‌ها را مجبور می‌کند به مدت ۱۲ ساعت در روز کار کنند. بدین ترتیب کودکان و نوجوانان این کشورها مدت زمان بسیار اندکی برای استراحت، تحصیل و خواب در اختیار دارند.
مسأله اینجاست که هر چند فراهم آوردن شرایط کاری نیمه وقت در محیطی ایمن و مرتب با آموزش‌های حرفه‌ای برای کودکان و نوجوانان می‌تواند در آینده برای آن‌ها مفید باشد ولی تعیین ساعات کاری بیش از حد برای آن‌ها قطعا منجر به مضرات طولانی‌مدت در روند تحصیلات و سلامتی می‌شود که غلبه بر آن‌ها تقریبا غیرممکن است. نکته قابل توجه این است که با وجود به رسمیت شناخته شدن معضل کار کودکان در سراسر دنیا، هنوز هم برای حفاظت از کودکان و نوجوانان در مقابل انواع مختلف اشتغال در جهان و اجرای قوانین نوشته شده در این زمینه در سطوح ملی و بین‌المللی راه دراز و پر پیچ و خمی در مقابل است که بعضا با مخالفت‌ها و مقاومت‌های بسیاری نیز مواجه می‌شود.
نظر شما